Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, Ο Θεός γελάει...

Δεν ξέρω από που να αρχίσω με αυτό το post,
την τελευταία φορά που έγραψα έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, είχαν γεννηθεί οι πρώτες μου ανιψιές, διδυμακια πανέμορφα! ο αρραβωνιαστικος μου είχε βρει την δουλειά των ονείρων του σε πανεπιστήμιο της Αμερικής, η οικογένεια μου μετά από τέσσερα χρόνια ταλαιπωρίας και μεγάλου αγώνα των γονιών μου με τον καρκίνο, της μαμάς μου τον εξοντώσαμε, του πατέρα μου ήταν πια σε αδράνεια και όπως είχε πει ο γιατρός "είχε πολλά χρόνια μπροστά του" ήταν όλα καλά, ειμασταν όλοι επιτέλους ήρεμοι και ευτυχισμένοι!
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό ήταν απλά ένα μικρο διάλειμμα και ότι η μοίρα θα μας χτυπούσε ξανά, αυτή την φορά ανελέητα!
Κλείσαμε τα εισιτήρια μας για Αμερική 28 Ιανουαρίου, έφυγα για Αθήνα στις 26 με τους γονείς μου που είχαν ραντεβού με τους γιατρούς τους την επόμενη μέρα. Στο αεροδρόμιο είπαμε αντίο, οι γονείς μου έφυγαν για το ξενοδοχείο και εγώ για του αγαπημένου μου το σπίτι, δεν περίμενα με τίποτα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά στην ζωή μου που θα έβλεπα καλά τον πατέρα μου και θα άκουγα την φωνή του!
Την επόμενη μέρα το πρωί δέχτηκα τηλεφώνημα από την μητέρα μου που μου έλεγε να τρέξω στον ευαγγελισμό γιατί ο πατέρας μου είχε πάθει εγκεφαλικό.
Για να μην τα πολυλογώ, ο πατέρας μου έπαθε ισχαιμικό εγκεφαλικό στην αριστερή πλευρά του εγκεφάλου του, με αποτέλεσμα να παραλύσει όλη η δεξιά πλευρά του και μέσα στην εντατική ένα δεύτερο πιο μικρο εγκεφαλικό στην δεξιά μεριά του εγκεφάλου. Ο πατέρας μου έμεινε σχεδόν φυτό, δεν μιλούσε, δεν μπορούσε να κινηθεί, ούτε να φάει, τον ταΐζαμε με σωληνάκι που πήγαινε στο στομάχι.
Από την πρώτη στιγμή και παρόλο που οι γιατροί μας είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν υπήρχε ελπίδα και ότι ήταν θέμα χρόνου να τον χάσουμε, εγώ άρχισα την έρευνα έπρεπε να καταλάβω τι είχε γίνει και να μάθω τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να κάνουμε, έψαξα μέχρι και κέντρα αποκατάστασης γιατί ήμουν σίγουρη ότι ο πατέρας μου θα τα καταφέρει να βγει νικητής και από αυτό, οι γιατροί μου έλεγαν το αντίθετο και εγώ γελούσα στα μούτρα τους!
Δυστυχώς όμως οι γιατροί είχαν δίκιο, μετά από 2 μήνες αγώνα μέρα-νύχτα μέσα στα νοσοκομεία από όλους μας, στις 30 Μαρτίου ο γλυκός μου πατερούλης έφυγε.
Ήταν μόνο 62 ετών, ένα μήνα πριν είχε στα χέρια του τα πρώτα του εγγονάκια και περίμενε να πάρει την πρώτη του σύνταξη.
Δεν θα σας πω πως νιώθω, ξέρετε ή φαντάζεστε, αυτό που θέλω να σας πω είναι να αγαπάτε την οικογένεια σας, να μην τσακώνεστε για βλακείες, ΝΑ ΛΕΤΕ Σ' ΑΓΑΠΩ!!! ΚΑΝΤΕ ΤΟ δεν ξέρετε πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα σας δοθεί η ευκαιρία να το πείτε σε κάποιον δικό σας.
Πάντα πιστεύουμε ότι δεν θα συμβεί σε εμάς, ότι πάντα θα έχουμε χρόνο να πούμε και να κάνουμε πράγματα, όμως δεν είναι έτσι, η ζωή μου και η οικογένεια μου άλλαξε μέσα σε ένα λεπτό, από την μια στιγμή στην άλλη εγώ και τα αδέλφια μου δεν έχουμε πατέρα και η μητέρα μου μετά από 37 χρόνια έχασε τον σύντροφο και έρωτα της ζωής της.

Τώρα είμαι στην Αμερική, είναι σχεδόν 3 εβδομάδες που έχω έρθει, σιγά σιγά θα βρω τους ρυθμούς μου, προς το παρόν προσπαθώ να μάθω να ζω με τον πόνο που νιώθω.